Αυτός ο συλλογικός τόμος διερευνά τη σημασία της πρώιμης «διαδικασίας του Ελσίνκι» ως μέσου επαναπροσδιορισμού και διεύρυνσης της έννοιας της ασφάλειας κατά το δεύτερο μισό του Ψυχρού Πολέμου. Η πρώιμη διαδικασία του Ελσίνκι εισήγαγε καινοτόμα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και κατέστησε τα ανθρώπινα δικαιώματα απαίτηση ενός νόμιμου και εύρυθμα λειτουργούντος διεθνούς συστήματος, παρέχοντας έτσι το πλαίσιο για τον αφοπλισμό στην Ευρώπη στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ως καθώς και την έμπνευση για τη μεταγενέστερη κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη. Χρησιμοποιώντας πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα αρχεία, το βιβλίο διερευνά τις θέσεις των δύο υπερδυνάμεων και τον κρίσιμο αντίκτυπο των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας που εισήγαγαν τις ευρωπαϊκές αξίες στη συζήτηση του Ψυχρού Πολέμου για την ασφάλεια. Δείχνει επίσης πώς τα έθνη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, όπως η Πολωνία, δεν περιορίστηκαν στην παροχή υποστήριξης στη Μόσχα, αλλά μάλλον επιδίωξαν τα δικά τους συμφέροντα. Ο τόμος ρίχνει φως στον συμπληρωματικό ρόλο των ουδέτερων ως διαμεσολαβητών και ειδικών διαπραγματευτών στις πολυμερείς διαπραγματεύσεις. σχετικά με την αλληλεξάρτηση πολιτικής και οικονομίας· και σχετικά με τη σχέση μεταξύ της στρατιωτικής ασφάλειας και της διαδικασίας της ΔΑΣΕ. . Γλώσσα: Αγγλικά