Τα δοκίμια αυτού του τόμου απεικονίζουν το πέρασμα και την επιρροή της ελληνικής γλώσσας στα λατινικά από την πρώιμη περίοδο της ρωμαϊκής ιστορίας μέχρι το τέλος της περιόδου κατά την οποία τα λατινικά ήταν μια ζωντανή λογοτεχνική γλώσσα. Δείχνουν πώς οι Ρωμαίοι, όσο κι αν επηρεάστηκαν εξαρχής από την ελληνική λογοτεχνική γλώσσα και την ελληνική λογοτεχνία και τις μορφές της, είχαν επίγνωση ότι δεν ήταν απλοί κατακτητές και κυρίαρχοι του ελληνικού κόσμου, αλλά ενεργοί συμμετέχοντες στην περαιτέρω ανάπτυξη του πολιτισμού που ξεκίνησαν οι Έλληνες, πώς η σημασία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού συνέχισε να γίνεται αισθητή με όλο και μικρότερη έμφαση στον Δυτικό Μεσαίωνα και η επανεισαγωγή της ελληνικής γλώσσας στην Αναγεννησιακή Ευρώπη έκανε μόνο αυτό το ενδιαφέρον για την ελληνική κληρονομιά πιο έντονο και πώς τα αρχαία ελληνικά έργα έγιναν δεκτά και μετατράπηκαν σε λατινικά σε διάφορα στάδια της διαδικασίας της ανακάλυψης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στη Δύση.